حضانت فرزند

پس طبق این قانون منفعت و مصلحت کودک در خصوص حق وی بر داشتن والدین و زندگی با آنان در نظر گرفته شده است و اولویت حضانت با والدین می‌باشد و در صورت امتناع آنها باز هم ساز و کار مناسب قانونی برای بی سرپرست نماندن کودک در نظر گرفته شده است. درخصوص مصلحت کودک و اینکه آیا حضانت حق کودک است یا حق والدین باید گفت رویه قانون‌گذار در قانون مدنی همانطور که در ماده 1173 قانون مدنی نیز مشاهده می‌شود، بیشتر متمایل به ترجیح دادن حقوق و مصلحت کودک بر حقوق والدین می‌باشد. همانطور که طبق این ماده بیان شده است در مواردی که صحت جسمانی و یا تربیت اخلاقی طفل به دلیل عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی پدر یا مادری که طفل تحت حضانت آنهاست در معرض خطر باشد محکمه می‌تواند هر تصمیمی را که برای حضانت طفل مقتضی بداند اتخاذ کند. یعنی طبق این ماده محکمه می‌تواند با در نظر گرفتن آنچه برای مصحلت کودک مناسب تر است پدر و مادری را که فرزند را تحت حضانت خویش دارد را از حق خویش محروم کند تا کودک در سلامت جسمی و روحی مناسب رشد کند.
این اهمیت دادن به حقوق کودک و مصالح وی در ماده 1175 قانون مدنی نیز به چشم می‌خورد که خود نوعی الهام گیری از حق کودک بر بودن با والدین خویش می‌باشد که در کنواسیون حقوق کودک به آن پرداخته شده است. طبق این ماده طفل را نمی‌توان از ابوین یا از پدر و مادری که حضانت با او است مگر در صورت وجود علت قانونی جدا کرد.
پس همانطور که مشاهده می‌شود اصل بر این است که مصلحت و نفع کودک بر بودن با والدین خویش است مگر اینکه تحت شرایطی این بودن با والدین سلامت جسمی و روحی وی را دچار آسیب کرده و برخلاف مصالح او باشد. در نهایت باید گفت از آنجایی که ایران از کشورهایی می‌باشد که به کنواسیون حقوق کودک پیوسته است و در این کنوانسیون مکررا تاکید شده است که «رعایت مصحلت کودک» بر هر چیز دیگری اولویت دارد، باید گفت رویه قانونگذاری در قانون مدنی نیز تاحدودی به همین صورت است و در اکثر اوقات در روند قضایی نیز مصحلت کودک به سایر حقوق، تکالیف و قواعد حقوقی ترجیح داده می‌شود.